
Η καλύτερη στιγμή του ταξιδιού του Παναθηναϊκού σ’ αυτό το Τσάμπιονς Λιγκ ήταν η στιγμή που
το ταξίδι…τελείωσε. Κακήν-κακώς, αλλ’ επιτέλους τελείωσε. Μια κάποια λύτρωση. Πήγε για περιπέτεια, βγήκε κακουχία, ώσπου ο ταξιδευτής βρήκε τον δρόμο και γύρισε σπίτι ν’ αναπαύσει το
γδαρμένο κορμί. Ο
Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει για την αποτυχημένη πορεία του Παναθηναϊκού στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Αν μη τι άλλο, πέρασε και τρεις! Η Μπούρσασπορ δεν νίκησε τους Ρέιντζερς, η Παρτίζαν και η Ζίλινα έφυγαν με 6/6 ήττες, η τελική κατάταξη είναι η ίδια όπως πριν τους αγώνες της 6ης ημέρας, 29ος στους 32. Αν «πέφτουν» μόνον τρεις, σώθηκε. Αλλ’ άμα υπήρχε στ’ αλήθεια πρωτάθλημα 32 ομάδων, το φυσιολογικό θα ‘ταν να υποβιβάζονται περισσότεροι από τρεις.
Ετσι κι αλλιώς, ο Παναθηναϊκός είναι πανάκριβη ομάδα για τέτοιο αποτέλεσμα. Δεν έχει, δα, σέντερ-φορ (όπως έχουν οι Τούρκοι) τον Λέο Νούνιες, ex-Ολυμπιακός. ‘Η (όπως έχουν οι Σλοβάκοι) τον Οραβετς, ex-Πανιώνιος. Ούτε (όπως έχουν οι Σέρβοι) τον Κλέο. Που, μεταξύ μας, δεν θα ‘ταν άσχημα (και θα ‘ταν και πολύ πιο οικονομικό…) να είχε τον Κλέο. Για τον δε Ν’Ντόι που τον είχε κάποτε, πλέον «δεν κάνει» να το συζητάμε καν. Ο Σενεγαλέζος έχει «φύγει» σε άλλη σκάλα, πια. Μια πανάκριβη ομάδα αλλά, καταπώς προκύπτει, «μιας χρήσεως». Για να πάρει ένα νταμπλ. Πέρυσι. Το πήρε. Ο προορισμός της εκπληρώθηκε. Η χρήση έκλεισε.
Στη ροή του ταξιδιού, ως συνήθως συμβαίνει όποτε τα πράγματα δεν εξελίσσονται καλά, πέρασαν απ’ το εδώλιο της λαϊκής δικαιοσύνης οι εκάστοτε πιο βολικοί στόχοι. Τον πρώτο καιρό, είχε τρελή πέραση η ιδέα ότι για όλα έφταιγε εκείνος ο διαβολικός Πατρινός, ο Κατσουράνης. Μετά, ήρθε η σειρά ενός κοντοχωριανού του Πατρινού. Του Πυργιώτη (άλλη φάρα «ο Θεός να σε φυλάει» αυτοί οι Πυργιώτες…) Καραγκούνη. Μετά, ο Ζιλμπέρτο Σίλβα. Γενικώς, οι «χαφ που δεν τρέχουν». Μετά, βγήκε το πιοτί του Γκοβού. Μετά, ο Τζόρβας. Μετά, οι στόπερ. Μετά, το σύστημα. Ο γυμναστής. Ο προπονητής. Ο κουρέας του γκαζόν. Ο,τι να ‘ναι...