Το γκρουπ των ενόχων

Η καλύτερη στιγμή του ταξιδιού του Παναθηναϊκού σ’ αυτό το Τσάμπιονς Λιγκ ήταν η στιγμή που το ταξίδι…τελείωσε. Κακήν-κακώς, αλλ’ επιτέλους τελείωσε. Μια κάποια λύτρωση. Πήγε για περιπέτεια, βγήκε κακουχία, ώσπου ο ταξιδευτής βρήκε τον δρόμο και γύρισε σπίτι ν’ αναπαύσει το γδαρμένο κορμί. Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει για την αποτυχημένη πορεία του Παναθηναϊκού στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Αν μη τι άλλο, πέρασε και τρεις! Η Μπούρσασπορ δεν νίκησε τους Ρέιντζερς, η Παρτίζαν και η Ζίλινα έφυγαν με 6/6 ήττες, η τελική κατάταξη είναι η ίδια όπως πριν τους αγώνες της 6ης ημέρας, 29ος στους 32. Αν «πέφτουν» μόνον τρεις, σώθηκε. Αλλ’ άμα υπήρχε στ’ αλήθεια πρωτάθλημα 32 ομάδων, το φυσιολογικό θα ‘ταν να υποβιβάζονται περισσότεροι από τρεις.
         
Ετσι κι αλλιώς, ο Παναθηναϊκός είναι πανάκριβη ομάδα για τέτοιο αποτέλεσμα. Δεν έχει, δα, σέντερ-φορ (όπως έχουν οι Τούρκοι) τον Λέο Νούνιες, ex-Ολυμπιακός. ‘Η (όπως έχουν οι Σλοβάκοι) τον Οραβετς, ex-Πανιώνιος. Ούτε (όπως έχουν οι Σέρβοι) τον Κλέο. Που, μεταξύ μας, δεν θα ‘ταν άσχημα (και θα ‘ταν και πολύ πιο οικονομικό…) να είχε τον Κλέο. Για τον δε Ν’Ντόι που τον είχε κάποτε, πλέον «δεν κάνει» να το συζητάμε καν. Ο Σενεγαλέζος έχει «φύγει» σε άλλη σκάλα, πια. Μια πανάκριβη ομάδα αλλά, καταπώς προκύπτει, «μιας χρήσεως». Για να πάρει ένα νταμπλ. Πέρυσι. Το πήρε. Ο προορισμός της εκπληρώθηκε. Η χρήση έκλεισε.
          
Στη ροή του ταξιδιού, ως συνήθως συμβαίνει όποτε τα πράγματα δεν εξελίσσονται καλά, πέρασαν απ’ το εδώλιο της λαϊκής δικαιοσύνης οι εκάστοτε πιο βολικοί στόχοι. Τον πρώτο καιρό, είχε τρελή πέραση η ιδέα ότι για όλα έφταιγε εκείνος ο διαβολικός Πατρινός, ο Κατσουράνης. Μετά, ήρθε η σειρά ενός κοντοχωριανού του Πατρινού. Του Πυργιώτη (άλλη φάρα «ο Θεός να σε φυλάει» αυτοί οι Πυργιώτες…) Καραγκούνη. Μετά, ο Ζιλμπέρτο Σίλβα. Γενικώς, οι «χαφ που δεν τρέχουν». Μετά, βγήκε το πιοτί του Γκοβού. Μετά, ο Τζόρβας. Μετά, οι στόπερ. Μετά, το σύστημα. Ο γυμναστής. Ο προπονητής. Ο κουρέας του γκαζόν. Ο,τι να ‘ναι...

Θα ‘ταν ευτύχημα, να έφταιγε πράγματι κάποιος ή κάτι απ’ όλο αυτό το συναπάντημα. Το(ν) κάνεις στην άκρη, λύνεις το θέμα, προχωράς παρακάτω. Επιστρέφοντας απ’ τη Δανία, εάν κάτι μένει, είναι ότι μπορεί και να ‘χει γίνει «συνείδηση» πως το ζήτημα-Παναθηναϊκός είναι σύνθετο. Είναι «συνολικό» για να προσεγγίζεται τόσο αποσπασματικά. Αυτή τη φορά, ο Κατσουράνης κι ο Γκοβού έμειναν στην Αθήνα, ο Καραγκούνης πήγε αλλ’ όπως πήγε έτσι ήρθε, προπονητής υπάρχει καινούργιος, ο Ζιλμπέρτο Σίλβα έμεινε μέσα ένα ημίχρονο, έπαιξαν «αυτοί που τρέχουν», μονάχα ο Τζόρβας…επιβίωσε απ’ το γκρουπ των ενόχων. Τίποτα, όμως, δεν άλλαξε αισθητά.
            
Ο Ζεσουάλντο Φερέιρα περνά τη φάση που χαρτογραφεί το τοπίο στην ομίχλη. Σχηματίζει την «ιδία αντίληψη» που πάντοτε είναι πολύ διαφορετική απ’ όσα μπορεί κανείς να έχει, απλώς, ακουστά. Θα πάρει λίγον καιρό ακόμη, για να ολοκληρώσει ο Πορτογάλος τον «φάκελλο» ενός εκάστου. Υστερα, θα πάρει αρκετά πιο πολύν καιρό το να τους βάλει ο κόουτς σ’ ένα «πρόγραμμα» στο πλαίσιο του οποίου ο καθένας θα ενταχθεί να ξέρει πού, τι, γιατί παίζει. Θα ‘ναι μια διαδικασία με «πάνω» και με «κάτω». Σε εβδομάδες, πιο «γεμάτες» από διαθέσιμο χρόνο (σαν τις εβδομάδες του Βαλβέρδε στον Ολυμπιακό…) αφού η Ευρώπη έφυγε απ’ τη μέση. Μια διαδικασία που θα δείξει στον Ζεσουάλντο Φερέιρα, με ποιους να πάει και ποιους ν’ αφήσει. Οσο, τέλος πάντων, θα ‘ναι αυτό αποκλειστικά στο χέρι του…

Προς το παρόν, ο προπονητής τους «προστατεύει». Ολους. Θα το ‘κανε, οποιοσδήποτε στη θέση του. Είναι οι άνθρωποί του, οι ποδοσφαιριστές. Δεν νοείται, και δεν τον συμφέρει επίσης, να τους ακυρώσει. Ιδιαίτερα αυτούς τους ποδοσφαιριστές, που είναι ολοφάνερο ότι έχουν ένα ζήτημα με την αυτοεκτίμησή τους, με την αυτοπεποίθησή τους, με το ηθικό τους. Η διαδικασία, όπως και να ‘χει, θα ‘ναι ενδιαφέρουσα. Διότι, στο μεταξύ, θα δοθεί συγχρόνως η ευκαιρία να γίνει «συνείδηση» και κάτι άλλο.

Μήπως, δηλαδή, το αγωνιστικό δεν είναι το μείζον. Αλλά ένα παρακλάδι του ευρύτερου προβλήματος της…Πράσινης Ανάπτυξης. Εδώ πάει να προκύψει, κι όχι ότι θα πέσουμε κιόλας απ’ τα σύννεφα με κάτι τέτοιο, πως δεν είναι τόσο εύκολο να βρεθούν εύκαιροι οι είκοσι που «όλοι μαζί είναι πιο δυνατοί απ’ τον Αμπραμόβιτς» για να πάρουν το μαγαζί τζάμπα και να το τρέξουν με τα χίλια. Άλλο το κουβεντιαστό, άλλο το χειροπιαστό. Εδώ πάει να προκύψει πως η ιδέα και μόνον, να κυβερνήσουν το καράβι που δωρίζεται, τρομάζει. Κάτι που το βαρδινογιαννέικο υποψιάζεται κανείς πως, απ’ την πρώτη στιγμή, θα μπορούσε να το έχει προβλέψει…

Αλέξης Σπυρόπουλος
πηγή