Σεμπαστιάν Σκιλασί – Κοινώς Είμαι Άχρηστος

Δεν υπάρχει τίποτις καλύτερο από έναν άνθρωπο που είναι ειλικρινής σε σημείο μαλακίας. Σε σημείο που να νομίζεις ότι είναι για το ψυχιατρείο.

Πώς είναι κάτι ψυχόπες, που από το πουθενά και χωρίς να τους έχει πάρει πρέφα κανείς λένε κάτι αμίμητο του στυλ, ναι αστυνομία εκεί, εδώ Γιώργος Γιαταγάνης, του Βαριόπουλου και της Πριόνας, μόλις σκότωσα ένα λεωφορείο κόσμο με ένα καλαμάκι του φραπέ (νίντζα στάηλ), ελάτε να με συλλάβετε, δεν πάει άλλο;  Ένα τέτοιο πράμα.

Μια τέτοια περίπτωση φαντάζει και ο νεοαποκτηθείς σέντρε μπακς τσι Άρσεναλς, ο πολύπειρος φρανσουάς Σεμπαστιάν Σκιλασί, τον οποίο οι Λονδρέζοι ηγόρασαν από την Σεβίγια προς έξι μύρια του μιλιουνίου, δια να δώσει μια κάποια εμπειρία και ηρεμία στην άμυνα.

Αμ δε του όμως κιουρία Άρσεναλς. Δγιότι ο Σεμπαστιάν δεν έχει διάθεση να πει μούσια, ψέματα, παραμύθες. Που θα μπορούσε. Θα μπορούσε να πει, έξι μιλιούνια είναι τούτα, δεν τα λες και λίγα, ναι γεια σας τι θέλετε, φυσικά και είμαι αυτός που ψάχνετε και όχι μόνο ετούτο αλλά επί του και πλέον είμαι ο καλύτερος αμυντικέμενος από την εποχή του Καρλ Χάινζ Φρανζ Αντρέας Μπεκεμπούερ, τον σύγχρονο θρύλο της αμυντικής τέχνης. Το όνομα βέβαια είναι φανταστικό, διότι αμέσως θα του πούνε του ποιανού είπες, οπότε και θα τους πει στο τσακ μπαμ, μα τι λέτε τώρα δεν ξέρετε τον Καρλ Χάινζ Φρανζ Αντρέας Μπεκεμπούερ; Που ζείτε πια, ταπεινοί Λονδρέζοι. Θα τον έπνιγαν στις συγγνώμες, σχώρα μας θα του έλεγαν είμαστε του αμόρφωτοι, για δες πόσα ξέρει θα λέγανε, το λαχείο πιάσαμε μα τον Γεροθόδωρα.

Δεν το έκαμε όμως. Δεν το έπαιξε Νίκος Πιλάβιος, μάγισσα Κλο Κλο και τα λοιπά. Ξηγήθηκε στα ίσα. Τους είπε, εντ άη κουόουτ: «Πάντα μπορείς να βελτιωθείς και υπάρχουν πολλά στοιχεία του παιχνιδιού μου που επιδέχονται βελτίωση. Πρέπει να γίνω πιο δυνατός στις διεκδικήσεις, να αποκτήσω μεγαλύτερη σταθερότητα, να μάθω να διαβάζω το παιχνίδι καλύτερα και να παίζω πιο γρήγορα την μπάλα. Επίσης πρέπει να συνηθίσω και το καινούργιο πρωτάθλημα στο οποίο ήρθα».

Πάλι καλά που δεν είπε δηλαδή ότι μέχρι χθες το τάκλιν νόμιζε ότι είναι οστρακοειδές που ιδανικά τρώγεται ωμό, με λίγο λεμόνι από απάνου. Και να πεις ότι είναι κανένας εικοσάρης ασούμε, κανένα ξεπεταρούδι που μαθαίνει τώρα τα τι και τα πως του να κόβεις το νήμα της ζωής στον αντίπαλο, να το καταλάβω. Τριάντα χρονώ ετώ είναι ο μπαγάσας, δηλαδής πότε θα γίνει άνθρωπας;

Γιατί επι της ουσίας τους το λέει στα μούτρα. Εγώ πολύ μπάλα δεν ξέρω, όπως με βλέπεται το μόνο που δεν θέλει ρεκτιφιέ και βελτίωση είναι το άντερό μου που λειτουργεί ωσάν τον Μπιγκ Μπεν. Κατά τα λοιπά, δύναμη δεν έχω απολύ, μια παίζω μια δεν παίζω, το ματς το βλέπω και θέλω μια μέρα να το πάρω είδηση και άπαξ και μου δώκεις μπάλα, τήνε κοιτάω όπως ο Ισραηλινός κοιτάει αλαλάζοντα Παλαιστίνιο που τρέχει κατά πάνω του: με ένα σχετικά απόλυτο πανικό.

Φαντάζομαι την αντίδραση των ανθρώπων της Άρσεναλ όταν διάβασαν αυτά τα σχόλια: όπα παιδιά, πρόβλημα, αυτός προχθές γνωρίστηκε με το άθλημα.

Σιγή στην αίθουσα συνεδριάσεων και ο τύπος που εισηγήθηκε την μεταγραφή κρεμιέται σιωπηλά από τον καλόγερο για τα παλτά.

Μήνγουαηλ ο Αρσένε Βενγκέρ δεν ιδρώνει. «Λέτε κουταμάρες», θα πει. «Είναι γάλλος. Αρκεί».

Εγώ πάντως είμαι με τον Σεμπαστιάν. Μέτριος, ξε-μέτριος δεν κρύβεται. Κάποιους πόντους τους κερδίζει.

πηγη